Dat je als mens door fases heen gaat, is bekend en dat bij kinderen die fases snel op elkaar volgen is al even meer bekend. Maar sommige fases zijn leuker dan de andere. Zo hebben we fases meegemaakt waar één van de kinderen zomaar weer in eens niet meer doorslaapt. Of dat ze alleen maar met papa in bad willen, of dat tandenpoetsen alleen maar door mama gedaan mag worden.
Zo wordt Xander elke nacht weer wakker, rond de klok van drie uur wakker en bij ons in wil hij niet meer slapen. Gelukkig als hij naast Mariette mag liggen, valt hij weer snel in slaap. Het is echt weer wachten tot hij gaat doorslapen. Kijk dit is dodelijk vermoeiend, maar dit weet je, dit gaat over.
Maar Merijn gaat momenteel door een fase, waar ik echt niet gelukkig van wordt. Ja en ik weet het, het is een fase, maar deze doet soms heel veel pijn. Hij vindt mij namelijk stom. Hij zegt dat niet tussen neus en lippen door, maar de hele tijd. PAPA JIJ BENT STOM. Jij moet weg. Jij wordt D**D. je weet het, je moet het negeren, want eigenlijk is het een schreeuw om aandacht. En voor een kind is negatieve aandacht ook aandacht. Maar na een week of twee wordt ik er af en toe echt verdrietig van. Ja ik weet het, hij weet niet wat hij zegt en hij weet niet dat twee weken afkeer, met de inmiddels harde worden papa jij bent stom en ik het echt zat.
Vandaag was ik het zo zat, dat ik er letterlijk tranen van in mijn ogen kreeg. Gelukkig, komt dan in een keer het lieve mannetje in hem naar boven. Hij kwam direct naar me toe en kwam bij me op schoot zitten en gaf me een knuffel, zoals een alleen je eigen kind je een knuffel kan geven, zo veel onvoorwaardelijke liefde voor een mens kan alleen je eigen bloed aan je geven. En dan weet je het, als je af en toe zo'n moment hebt met je kind, dan kan je al die fases wel aan, ook die fases die helemaal niet zo leuk zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten