Laatst raakte ik met iemand in gesprek, ik weet eigenlijk niet meer wie. Maar hij vroeg aan mij waarom blog je eigenlijk? Waarom niet zei ik? Waarop hij reageerde, je moet wel erg exhibitionistisch zijn jezelf en de mensen om je heen zo bloot te geven.
Waarop ik ben gaan nadenken, waarom Blog ik eigenlijk. Misschien had hij ook wel gelijk, misschien moet ik er ook wel mee stoppen.
Maar aan de andere kant, ik doe dit nu al meer dan twee jaar, als je mijn oude blog meerekent. En als ik zo terug kijk is het een leuk document, met mooie verhalen, rariteiten en soms zeer leuk om terug te lezen. Ook zijn er zeker bepaalde onderwerpen die via internetzoek machines worden terug gevonden.
maar vooral is het een uitlaatklep. Ik vind het leuk om dingen te schrijven, ook al worden soms door niemand gelezen, of gezien. Ik doe het dus niet voor anderen, maar vooral voor mezelf. Volgens mij is het zeker niet exhibitionistisch, want ik geef niet alles, sterker nog, ik ben mij zeer bewust van wat ik geef. Ik laat precies datgene zien wat ik wil laten zijn. En als het te ver gaat is er altijd nog de censuur van mijn vriendinnetje Mariette.
Ik denk namelijk dat je pas exhibitionistisch als je bloot gaat, maar dan ook helemaal, dus wanneer je taboes doorbreekt en in vel wit licht gaat staan, voor een groot publiek. Maar dat doe ik niet, zo zijn er een aantal zaken die vooralsnog of voor altijd onbesproken blijven.
Uiteraard zijn daar de logische onderwerpen als de intiemste dingen uit mijn privé leven, de echtelijke misverstanden, de stommiteiten die ik bega, de sores op mijn werk, de vertroebelde relatie met mijn ouders, de chronische aandoening, waar ik al een paar jaar last van heb en zo zijn er vast nog een paar zaken die ik niet behandel of overschrijf.
Dus als ik er zo over nadenk, doe ik dit vooral voor mezelf en voorlopig zal ik het ook blijven doen, ondanks dat bijna niemand dit leest, of zich interesseert voor de woorden die ik hier neerschrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten